ای هستی از قصر غنا افکنده در ویرانه ات

گل کرده از هر موی تو ادبار چینی خانه ات

می باید از دست نفس جمعیت دل باختن

تا ریشه باشد می تند آوارگی بر دانه ات

در عالم عشق و هوس رنجی ندارد هیچ کس

چون شمع زافسون نفس خودآتشی در خانه ات

تمهید عیش ای بیخبر فرصت ندارد آنقدر

تا شیشه قلقل کرده سر می رفته از پیمانه ات

سیر خرابات دلست آنجاکه می سایی قدم

غلتیده هستی تا عدم در لغزش مستانه ات

میتاز چندی پیش وپس تا آنکه گردی بی نفس

چون اره باید ریختن درکشمکش دندانه ات

ای خلوت آرای عدم تاکی به فهم خود ستم

افکند شغل عیش و غم بیرون در افسانه ات

فال گشادی می زدند از طره ات صبح ازل

زنهار می بوسد هنوز انگشت دست شانه ات

بی دستگاهی داشت امن از آفت عشق و هوس

پروز از راه سوختن واکرد بر پروانه ات

حیف است تحقیق آشنا جوشد به وهم ماسوا

تا چند باید داشتن خود را ز خود بیگانه ات

بیدل چه وحشت داشتی کز خود اثر نگذاشتی

شور سر زنجیر هم رفت از پی دیوانه ات